Safari, project en boda

Mn blog is iets later dan gepland!

Maar een verhaaltje alleen over de safari leek me niet heel interessant om te lezen, dus ik wilde deze week nog wat meer mee maken op het project waar ik over kon vertellen. Veel plezier met lezen!

Safari :

Afgelopen vrijdag t/m zondag zijn we op safari geweest! Echt heel erg tof. We begonnen vrijdag bij neushoorns en we hadden het geluk dat er 4 op een open plek lagen. ’s Avonds sliepen we in een banda in het natuurpark Murchison Falls. Het was een soort camping en normaal op de camping heb je niet veel last van beesten. Hier was het net even anders; toen het donker werd liepen over everzwijnen en er was een kans dat er nijlpaarden kwamen! Gelukkig bleven de nijlpaarden weg. Zaterdag hadden we om 7u ’s ochtends een safari door de savanne. We zagen o.a. giraffen, nijlpaarden, olifanten, antilopen, hyena’s, jakhalzen, kleine aapjes, buffalo’s en allerlei soorten tropische vogels. Ik keek mn ogen uit. In de middag hebben we een boottocht en wandeling gemaakt naar de top van de waterval waar de Nijl doorheen komt. Ook dat was heel indrukwekkend! Zaterdag op zondag nacht sliepen we heel primitief in een banda waarvan de matrassen vochtig waren van de dauw en overal insecten om je heen slopen. Die nacht dus minder goed geslapen. Zondag gingen we om 7u ’s ochtends op chimpansee trekking door het tropische regenwoud. Wat was het regenwoud prachtig om doorheen te lopen! We gingen telkens off road, waardoor je echt midden in de jungle liep. Na 3 uur lopen zagen we 2 chimpansees hoog in de boom. Best gek om ze in het echt te zien. Naast de chimpansees zagen we nog meer apen en heel erg veel brutale bavianen. (;

Project :

Afgelopen donderdag was de laatste dag van de vrijwilliger die op hetzelfde project zat als ik. Vanaf maandag zit ik er dus alleen. Dat is wel even wennen! Maar eigenlijk ook heel leuk omdat je daardoor de mensen op het project veel meer spreekt. De fysiotherapeut was er maandag niet, maar sinds dinsdag is ze heel actief bezig en betrekt ze mij ook meer bij wat ze doet. Super fijn! Toch blijf ik het grappig en verbazingwekkend vinden hoe sommige dingen hier gaan.

Paar voorbeeldjes:

• Één van de gehandicapte meisjes kreeg donderdag ochtend een epileptische aanval. Ik had dit nog nooit eerder gezien, dus als je dat bij een heel klein meisje ziet vond ik best aangrijpend. We haalden er een huismoeder bij, maar die gaf geen kik en ging verder met waar ze mee bezig was. Later vroeg ik aan de fysio of het meisje vaker aanvallen had. De fysio wist hier niks van en wist niet eens wat een epileptische aanval was en dat dat heel veel voorkomt bij mensen met beperkingen vanuit de hersenen. Toen moest ik het haar uitleggen. Leek even omgekeerde wereld.
• Een broeder kwam heel verlegen naar me toe en begon heel snel en zenuwachtig Engels tegen me te praten. Ik verstond er niks van. Na een tijd doorvragen wilde hij graag 20.000 UGX (€5 omgerekend) hebben voor een persoonlijk ding. Hij wilde niet zeggen waarvoor. In NL zou iemand dat nooit durven te vragen..
• De fysio heeft er hier een hele leuke extra taak bij. Ze is blijkbaar de enige die de moeite neemt om juice van passie vruchten te maken voor de kinderen. Vandaag en gisteren hebben we 1,5 uur in de keuken gestaan om juice te maken, haha. En dat terwijl ze flink betaald wordt om fysio te geven.
• Maandag was er een hele groep zusters i.p.v. broeders. Heel gezellig voor een keertje! Ze hebben op het project altijd hard muziek aan en in de middag gingen alle zusters heftig staan dansen op de hiphop muziek. En dat terwijl ze gekleed zijn als nonnen. Super grappig om te zien.
• Als ik van het project terug ga naar huis moet ik eerst 300 meter lopen door de sloppenwijk om achterop een boda te stappen. Afgelopen dinsdag kwam er een dronken man naast me lopen en vroeg waar ik naartoe ging. Meer dan ‘I’m going home’ heb ik niet gezegd natuurlijk. Ook probeerde ik verbaal om van hem af te komen, maar dat lukte niet. Toen ik een bekende boda driver vond stapte ik snel achterop en hoefde ik niet meer mn adres te vertellen, want die wist hij al. Ineens voel ik wat achter me en ging de dronken man ook gezellig achterop de boda zitten, haha. Gelukkig kon ik hem er snel af duwen en ging de driver meteen rijden.
• Een best heel triest ding op het project is dat er te weinig geld is voor luiers. Als het geld op is zijn er gewoon geen luiers meer voor de kinderen. Ze proberen dan 1 tot 2 keer per dag de broeken te verschonen. Heel zielig voor de kindjes, want de hele dag in een natte broek zitten gaat behoorlijk irriteren. Stiekem ook best zielig voor ons, want het stinkt enorm die dagen..

Boda drivers :

Een ritje op de boda blijft een avontuur. De eerste week wisten ze me altijd goed af te zetten op het project, maar de afgelopen week liep het wat anders. ’s Ochtends spreek ik een boda aan voor het huis en vertel ik waar ik heen moet. Ze zeggen altijd dat ze het weten, maar vaak klopt hier niks van. Afgelopen maandag nam er eentje al een hele gekke route. Ik dacht: hij zal vast een binnendoor weg weten. Toen we al 15 minuten rond reden door de sloppenwijk was ik er goed klaar mee. Normaal doe ik er maar 7 minuten over naar het project. Ik vroeg of hij de weg wel echt wist en hij gaf toe van niet.. Toen moest ik hem vertellen waar hij heen moest, maar ik had geen flauw idee waar we waren. Nadat ik boos werd op hem zijn we terug gereden en herkende ik eindelijk een groot gebouw waar mn project naast staat. We hebben er 30 minuten over gedaan en ik was flink chagrijnig op hem. De volgende dag precies hetzelfde liedje, maar toen wist ik de weg in de sloppenwijk dankzij de vorige dag. Ik dacht: jij zei dat je de weg wist, dus nu rijd je maar lekker waar je denkt dat je naartoe moet. Weer reden we 15 minuten rondjes door de sloppenwijk totdat hij uiteindelijk de weg aan me vroeg. Ik wees hem de weg naar mn project en ik had dus een gratis sight seeing Kampala, haha. Toen ik hem er mee confronteerde dat hij gelogen had over dat hij de weg wist kwam er geen zinnig antwoord meer uit hem. Ik kreeg dus geen reactie waarom hij de verkeerde kant op reed en hij was veel benzine kwijt voor niks.. Nu maak ik er een soort spelletje van op de boda, als hij verkeerd rijd laat ik hem maar. Leuk rondje door Kampala voor mij en ondertussen weet ik de weg altijd terug te vinden. Vanochtend heb ik me slap gelachen om een boda driver. Alle boda’s en taxi’s hebben bijna geen benzine meer. Vanochtend was het moment daar dat halverwege de heuvel omhoog de boda er mee stopte. ‘fuel, fuel’ vertelde de driver me. Ik moest afstappen en hij zou het wel even fixen. Vervolgens tilde hij de boda op, schudde hem van kont naar kop een paar keer heen en weer en ik mocht weer gaan zitten. Ik kon mn lachen niet inhouden, haha! Vervolgens hoefde we nog naar een klein stukje omhoog en konden we toen gelukkig heuvel afwaarts naar een tankstation. Daar gooien ze er trouwens elke keer ook maar een paar liter in. Men leeft hier volledig met de dag of zelfs met het uur. Morgen t/m zondag gaan we met 8 meiden uit het huis naar lake Bunyonyi. Een soort bali in Uganda. Super veel zin in!

Liefs,

Projectdagen, weekend en verjaardag

Afgelopen vrijdag m’n 2e echte dag op het project. ’s Ochtends het standaard riedeltje gedaan van eten geven, tanden poetsen en het rekken en strekken van de armen en benen van de kinderen. In de middag was ik fysio aan het geven aan een meisje die altijd op haar stoel zit in kleermakerszit. Na een tijdje doorbewegen merkte ik dat ze aardig soepel en sterk is. Daarom wilde ik proberen om haar te gaan laten staan. Na 15 minuutjes oefenen kon ze lopen met maar 1 handje vast en een big smile. Wat bijzonder om te zien dat door een klein beetje aandacht er zo veel meer uit dat meisje gehaald kan worden dan je eerst denkt en dat je haar helemaal op ziet bloeien. Tegelijk vond ik het ook heel heftig, omdat ze de hele dag op een stoel zou zitten als ik er niet was. De fysiotherapeute had ik ’s ochtends wel binnen zien komen, maar ik had haar de hele dag nog niet gezien. Toen ik haar in de middag ging zoeken lag de te slapen op een bed. Wat een cultuur.. ’s Avonds hebben we pannenkoeken gegeten met de hele groep van Doingoood en daarna weerwolven gespeeld.

Helaas kwam de volgende ochtend alle pannenkoeken er weer uit en was ik hartstikke misselijk. Die zaterdag zouden we Kampala gaan verkennen, dus ben ik toch maar mee geweest. De ritjes op de boda die dag waren niet fijn, want ik werd daar alleen maar misselijker van. Verder ging het gelukkig weer goed!

We begonnen bij de Bahai tempel die midden op een heuvel stond. Helaas waren ze hem aan het renoveren toen wij kwamen. Het was wel leuk om te zien dat de steigers nog van hout gemaakt waren en dat ze hun werk allemaal neerlegde toen wij kwamen. Blanken zijn toch echt wel interessanter. (; Na de Bahai tempel zijn we naar de Kadafi moskee geweest. Hier werden we allemaal aangekleed met een lange rok en hoofddoek en we moesten onze schoenen uit doen. Er ging een gids mee naar binnen die van alles uitlegde. Daarna gingen we in de toren van de moskee, waar je een heel erg mooi uitzicht had over de stad. Het waren de kleine 300 treden naar boven zeker waard! (Zie foto’s)

Eind van de middag zijn we nog naar het paleis geweest waar de koning niet woont, maar soms bezoek ontvangt. Het paleis was niet heel erg bijzonder, maar achter het paleis zit een ruimte met meerdere kamers waar in de 20e eeuw 25.000 mensen zijn geëxecuteerd. Dit was wel bijzonder om te zien!

Zondag ochtend zijn we eerst naar de Watoto church geweest. Hier was een dienst gaande wat erg leek op een evangelische dienst in NL. In. De middag zijn we naar een zwembad geweest met een prachtig uitzicht over Uganda, super mooi! Helaas was het weer niet zo lekker en begon het eind van de middag te regenen. Als je denkt dat het in NL hard regent ben je zeker nog nooit in Afrika geweest. Mega buien en het water stroomt van de straten af. Door alle regen was er in onze wijk ook een probleem met de waterleiding. T/m maandag hebben we geen stromend water gehad. Wat betekent dat we niet de wc konden doortrekken, konden douchen, konden afwassen etc. Op en top Afrika!

Maandag t/m vandaag ben ik gewoon weer naar het project geweest. Wat me het meest bij blijft is het gedrag van de fysiotherapeute. Sinds ik er ben doet zij niks meer en is ze nauwelijks aanwezig, omdat ik best zelfstandig te werk ga. Ik vind het lastig om dat te zien, omdat ze als ik weg ben wel weer gewoon haar werk moet gaan doen. Ik voel me bijna schuldig, omdat de kinderen nu geen aandacht van haar krijgen nu ik er ben. Ik heb hier met de coördinator over gepraat en de komende dagen ga ik proberen haar meer te betrekken bij wat ik doe zodat zij mij hopelijk ook meer betrekt bij wat zij doet. De coördinator gaat hierover ook mee in gesprek met de broeders. De broeders en huismoeders zijn wel super lief voor mij maar ook voor de kinderen. Ik voel me heel welkom daar. Ik vind het ook heel mooi om met de kinderen bezig te zijn en ondanks dat ze niks kunnen, toch een lach op hun gezicht kan toveren. Daarnaast moeilijk om te bedenken dat je niks kan veranderen daar, want ik wil die kinderen zo graag een betere kwaliteit van leven geven. Ook ga je zo ontzettend waarderen hoe de zorg in NL is!

Dinsdag was ik jarig! Heel gek en bijzonder om dit te voeren in Uganda. Toevallig was de andere vrijwilliger op het project maandag jarig, dus hebben we samen de kinderen cake getrakteerd. De kinderen waren helemaal gelukkig met een klein stukje cake en zongen uit volle borst happy birthday voor ons. S avonds zijn we met een groep salsa wezen dansen in de stad. Er zijn daar Afrikanen die het je leren en die dus met je de salsa gaan dansen. Super tof maar ook super moeilijk! Kan ik toch zeggen dat ik met een Afrikaan heb gedanst, haha!

Vanmiddag hadden we weer heel veel regen. Het regende zo hard dat toen ik achterop de boda zat het water uit de plassen omhoog spatte tot onder mn oksels. Het stroomt als een rivier allemaal naar beneden van de heuvels af. Het hele verkeer ligt ook plat als het regent omdat de wegen er niet voor gemaakt zijn. Morgen nog een dagje naar het project en dan gaan we van vrijdag t/m zondag op safari. Super veel zin in!

Na de safari zal ik weer een blogje plaatsen. Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs,

City tour, project en ziekenhuis

Na een goede, maar lange vlucht kwam ik aan op Entebbe. Je merkt meteen dat je in Afrika bent: het vliegveld ziet er oud uit en bij het aanvragen van je visum gaat dat op het Afrikaanse tempo, langzaam. (;

Toen ik mn ruimbagage wilde ophalen, bleek mn tas helemaal gescheurd te zijn. Uiteindelijk zat ik nog een uur formulieren in te vullen om een nieuwe tas of geld te krijgen en was ik nog de enige op het vliegveld. Goed begin..

De volgende dag was de City tour met Frank (de Doingoood coördinator) gepland. Eerst een korte uitleg en vervolgens voor het eerst op de boda (scooters die overal rijden en die je als taxi kan nemen). Poeh, wat gaan die dingen hard en wat rijden ze lomp hier.

Op de boda voor het eerst Kampala in het licht gezien toen we naar het winkelcenteum gingen. Echt even wennen hier in vergelijking met NL. De wegen zijn nauwelijks geasfalteerd en er zitten gaten in. Verder is het overal bruin en kan je zo een uur op de boda door het centrum zonder een blanke tegen te komen. Maar wat zijn de mensen vriendelijk en wat heb je een mooie doorkijkjes omdat je in de heuvels zit. Ook zit iedereen hier buiten in hun eigen 'winkeltje'. Heel Kampala bestaat dus uit winkeltjes.

Op de terugweg van het winkelcentrum raakte ik Frank gelijk kwijt. Er was een politiecontrole en mijn boda kwam waarschijnlijk niet door de keuring, dus namen we een afslag. Na veel schik van de boda drivers onderling hadden we elkaar eindelijk weer gevonden.

Gisteren ben ik voor het eerst naar m'n project geweest, wat middenin een sloppenwijk zit. Best even slikken hoe de gehandicapte meisjes erbij zitten op het project.. Een meisje zat bijvoorbeeld in haar rolstoel, ontzettend uitgehongerd en huilend, beide armen en benen in spasme en overal vliegen om haar heen.

Er is ook een tekort aan rolstoelen, waardoor een stuk of 10 kinderen gedwongen de hele dag op bed liggen. Daarnaast is er een meisje die al 4 dagen haar arm gebroken heeft, maar er is nog geen geld om naar het ziekenhuis te gaan.

Ik begon met de tanden poetsen van de gehandicapte meisjes, vervolgens wat fysiotherapie gegeven, daarna de lunch gevoerd aan de meisjes en aan het eind van de dag weer fysiotherapie. De katholieke broeders die het project runnen zijn ontzettend vriendelijk. Ze vragen heel vaak of het goed gaat en of ze ergens mee kunnen helpen. Wel merk je heel goed verschil tussen blank en zwart; na het eten bijvoorbeeld willen de broeders graag je borden mee nemen en ze af wassen. Ook moet je als eerste eten pakken en eten zij op wat over is. Kortom: veel eerste indrukken!

'S avonds zijn we met de hele Doingoood groep uit eten geweest bij de Italiaan. Erg gezellig! Maar als je in de Uber (bus taxi) weer terug naar huis zit word je met je neus op de feiten gedrukt. Bij het stoplicht kwamen minstens 5 kleine kinderen om onze auto heen staan en bedelen om geld of eten. Zij hebben dus geen onderdak en zwerven de hele nacht op straat.

Vanochtend moesten we om 8.00 al op het project zijn, want we mochten mee naar het ziekenhuis om foto's te laten maken van het meisje met de gebroken arm. Tijdens de 3 kwartier durende autoreis hadden we ontzettend mooi uitzicht over de stad.

Ook in het ziekenhuis gaat het op zn Afrikaans: je krijgt een nummer op volgorde dat iedereen binnen komt. Dus des te vroeger je bent, des te eerder je aan de beurt komt. We zijn er in totaal van 8.45 tot 16.00 geweest om röntgenfoto's te laten maken, haar arm te laten gipsen en we moesten 2 uur wachten voordat we weer opgehaald werden (heel Afrikaans). In het ziekenhuis ben je als blanke ook echt een attractie; heel veel kindjes komen naar je toe om je een handje te geven en over je blanke arm te aaien. Heel vreemd en ongemakkelijk voelt dat nog, omdat ze je beschouwen als enorm rijk persoon.

We zitten nu met 10 personen in het Doingoood huis. Best volle bak, maar erg gezellig! Zaterdag komen er nog 3 aan en dan tot september niemand meer.

Vanavond een beetje optijd naar bed, want die Malaria pillen houden je aardig uit je slaap. Nog 1 dagje naar het project en dan gaan we dit weekend Kampala verkennen!

Liefs,

Dag 1: Vliegen

Daar zit ik dan. Op Schiphol. In mn eentje.

In November toen ik boekte leek het allemaal nog zo ver weg en ineens ga ik écht. Super veel zin in, maar ook best spannend. Heb ik alles wat ik nodig heb wel bij me? Met welke Nederlanders slaap ik in het appartement? Hoe zijn de gehandicapte kindjes daar? En hoe is de cultuur in Uganda? Morgen zal ik het allemaal weten!

Iedereen super bedankt voor het sponsoren! Ik zal jullie op de hoogte houden, wanneer het Ugandese internet het toe laat. (;

See you in a month!!

Liefs,